Odprężanie wibracyjne to proces, w którym dąży się do zmniejszenia szczytowych natężeń powstałych podczas spawania danej powierzchni. Jest ono znacznie krótsze niż tzw. sezonowanie, polegające na wystawieniu złącza na działanie czynników atmosferycznych przez okres co najmniej roku (stąd nazwa). Sezonowanie zostaje więc przyspieszone, a jednocześnie ogranicza się ryzyko wystąpienia odkształceń i pęknięć, wynikających z nadmiernych nacisków spawanych elementów. Jest to najważniejszy, ale i nie jedyny plus tej techniki, przedstawmy więc kolejne.
Odprężanie wibracyjne można przeprowadzić w każdym momencie produkcji, dlatego też nie trzeba czekać do ukończenia pracy. Czas tego procesu zamyka się w kilkudziesięciu minutach, czym znacznie wpływa na przebieg tworzenia konstrukcji. Odprężenia są również najlepszym sposobem na ustabilizowanie stworzonego właśnie połączenia spawanego, a jednocześnie nie ma ryzyka spowodowania jakiejkolwiek zmiany w jego strukturze. Spośród niewielu wad, jakie niesie za sobą ta technika jest hałas, jaki nieodłącznie towarzyszy wibracjom, jednak, jak już wspomnieliśmy, nie trwa on długo.
Nieco dawniej stosowano przede wszystkim wyżarzanie odprężające – znacznie bardziej kosztowne, czasochłonne i niosące za sobą niebezpieczeństwo powstania istotnych zmian w już istniejącym połączeniu. W dużym skrócie można stwierdzić, iż proces ten polega na rozgrzaniu, a następnie powolnym ostudzeniu, co ma umożliwić zaprowadzenie stanu równowagi, gwarantującego trwałość całej spoiny. Wyżarzanie było jednak nawet o 50% droższe od odprężania, obciążało środowisko naturalne.
Konstrukcja, do stworzenia której posłużyły różnego rodzaju urządzenia spawalnicze wymaga stałej kontroli zarówno w trakcie, jak i po skończeniu pracy. Wspominaliśmy już kilkukrotnie o badaniach nieniszczących spoin, które umożliwiają stworzenie jednoznacznej oceny sytuacji, tego czy spoina może być wprowadzona do użytku, czy też może stwarza realne ryzyko powstania wypadków. Stosując spawarki i przecinarki plazmowe należy bezwzględnie przestrzegać zarówno zasad bezpieczeństwa, jak i zasad regulujących technikę pracy.
Aby jeszcze bardziej przekonać się o tym, że spawarka została zastosowana w sposób prawidłowy przeprowadza się jeszcze szereg testów: wadliwa brama to jeszcze nie powód do niepokoju, jednak dziurawe dno okrętu może już stać się przyczynkiem do naprawdę poważnej tragedii. Uniknięcie takich pomyłek jest możliwe tylko dzięki czujnemu oku spawalnika nadzorującego cały sprzęt spawalniczy i jego operatorów.
Przeczytaj także: Klasyfikacja norm niezgodności spawalniczych i wad spoin
Końcowym (a także i pośrednim) etapem jest odprężanie wibracyjne, któremu poddaje się powierzchnie wykonane ze stali węglowych, żeliwa, stali nierdzewnej, aluminium, miedzi – czyli tych materiałów, które są łączone przy użyciu spawarki.